Manavgat Escort

Manavgat’ın sıcağı, yaz akşamlarında bile insanı saran o nemli kucaklaşmayla bilinirdi. Ama o gece, şelalenin hemen ötesindeki eski taş köşk, bambaşka bir atmosferle doluydu. Asırlık ağaçların gölgesinde, rüzgarın hafifçe titrettiği yapraklar arasında, köşkün pencerelerinden sızan loş ışık, içerideki gizemi daha da çekici kılıyordu.
Manavgat Escort Ela, köşke ilk kez adım attığında, deri çizmelerinin tahta zeminde çıkardığı ses bile ona bir ritim gibi gelmişti. Uzun, dalgalı saçları omuzlarından aşağı kayarken, koyu yeşil gözleri etrafı tarıyordu. Bir sanat restoratörüydü ve bu köşkte, kayıp bir tablonun izini sürüyordu. Ama asıl mesele, tablodan çok, onu buraya çağıran davetiyeydi. İmzası olmayan, sadece “Seni bekliyorum” yazan o gizemli not.
Kapı gıcırdayarak açıldığında, karşısında duran adamı gördü: Kerem. Uzun boylu, geniş omuzlu, ama gözlerinde bir yabani hayvanın huzursuzluğu vardı. Üzerindeki ince keten gömlek, bronz tenini zar zor örtüyordu; kollarını sıvadığında, bileklerindeki ince tüyler bile Escort Manavgat Ela’ya bir şey anlatır gibiydi. “Geç kaldın,” dedi Kerem, sesinde alaycı bir sıcaklıkla. Ela, gülümsemeden cevap verdi: “Beni buraya çağıran sensen, beklemeyi göze almışsındır.”
İçeri girdiklerinde, köşkün salonu onları eski bir zamanın kollarına aldı. Duvarlarda solmuş freskler, tavanda örümcek ağlarıyla kaplı avize ve ortada, kırmızı kadife bir koltuk. Kerem, elindeki şarap kadehini Ela’ya uzattı. “Bu evin bir sırrı var,” dedi, dudakları hafifçe kıvrılırken. “Ve seninle paylaşmak istiyorum.” Ela kadehi aldı, ama içmeden önce parmaklarını camın soğuk yüzeyinde gezdirdi. “Sırrın buysa, daha yaratıcı olmalısın,” diye fısıldadı, gözleri Kerem’in gözlerine kilitlenirken.
Gece ilerledikçe, şelalenin uzak uğultusu köşkün içindeki sessizliği daha da derinleştiriyordu. Kerem, Ela’yı üst kata, tablonun saklandığı odaya götürdü. Dar merdivenlerde, birbirlerine her değdiklerinde, tenlerinin sürtünmesi bir elektrik gibi havayı dolduruyordu. Oda küçüktü, ama ortasında duran örtülü çerçeve, sanki tüm evin enerjisini çekiyordu. Kerem örtüyü çektiğinde, tablo ortaya çıktı: Bir kadın, çırılçıplak, ama yüzü gölgelerle gizlenmiş, elinde bir çiçek tutuyordu. “Bu o,” dedi Kerem, sesi titrerken. “Ama eksik bir şey var.”
Ela, tabloya yaklaştı. Parmakları tuvalin kenarında gezindi, tozlu yüzeyde izler bıraktı. “Eksik olan sensin,” dedi Kerem, birden arkasına yaklaşıp nefesini Ela’nın boynuna değdirerek. Ela dönmedi, ama omuzları hafifçe gerildi. “Beni mi çizeceksin?” diye sordu, sesinde hem meydan okuma hem de davet vardı. Kerem’in eli, Ela’nın beline kaydı; dokunuşu ne sert ne yumuşak, ama kesinlikle kaçınılmazdı. “Çizmekten fazlasını yaparım,” diye mırıldandı.
Oda, o anda zamanın dışına çıktı. Şelalenin sesi, rüzgarın uğultusu, hepsi uzak bir fon müziğine dönüştü. Ela, Kerem’in ellerinin rehberliğinde kırmızı kadife koltuğa oturdu. Gömleğinin düğmeleri birer birer açılırken, her hareketi bir ressamın fırça darbesi gibiydi. Kerem’in dudakları, Ela’nın omzunda dolaşırken, teninin kokusu adamın aklını başından alıyordu. “Bunu neden yapıyorsun?” diye sordu Ela, nefesi kesik kesik. Kerem duraksadı, sonra gülümsedi. “Çünkü sen buraya aitmişsin gibi hissediyorum.”
Gece, ikisini de bir tabloya dönüştürdü. Hareketleri yavaş, ama her biri bir diğerini tamamlıyordu. Köşkün eski taşları, onların fısıltılarını, inlemelerini sakladı. Şafak sökerken, Ela pencerenin önünde durmuş, dışarıdaki şelaleye bakıyordu. Kerem yanına geldi, elinde bir eskiz defteriyle. “Seni çizdim,” dedi, sayfayı uzatırken. Ela baktı: Gölgeler içindeki bir kadın, ama bu kez yüzü netti. Kendi yüzü.
“Manavgat’a bir daha gelir misin?” diye sordu Kerem, sesinde garip bir kırılganlık. Ela gülümsedi, ama cevap vermedi. Şelalenin suyu gibi, o da akıp gitmeye hazırdı.